Słowa „i rozgniewały się narody” pochodzą prawdopodobnie z greckiego tłumaczenia pierwszych słów Psalmu 99. W przykładzie z hebrajskiego początek ten brzmi: Pan króluje, drżą narody (Psalm 99:1). Mogłoby się wydawać, że drżenie jest przejawem strachu. Tymczasem starożytny grecki przekład zwany Septuagintą używa w tym miejscu słowa ‘gniewać się’: Pan stał się królem, gniewają się narody. Takie tłumaczenie znajduje pewne uzasadnienie w niektórych wystąpieniach użytego w tym miejscu hebrajskiego słowa RaGaZ (drżeć, trząść się, szaleć). Także we współczesnym języku rdzeń ten kojarzony jest ze stanem wzburzenia, rozemocjonowania.
Podobną ideę, choć w innych słowach, przekazuje Psalm 2. Gdy Bóg ustanawia nad Syjonem swojego króla, narody buntują się i gromadzą do walki z Pańskim Pomazańcem.
Dlaczego narody się buntują,
czemu ludy knują daremne zamysły?
Królowie ziemi powstają
i władcy spiskują wraz z nimi
przeciw Panu i przeciw Jego Pamazańcowi.
Psalm 2:1‑2
Ustanowienie panowania sprawiedliwości wzbudza bunt, spisek i powstanie przedstawicieli niesprawiedliwej władzy, która zamiast okazać uległość nowemu suwerenowi, rzuca się do bezsensownej z Nim walki. Gniew zaślepia, zaburza ostrość widzenia i utrudnia podjęcie rozsądnej decyzji o kapitulacji.
Owo buntownicze poruszenie narodów może mieć związek także ze strachem. Wewnętrzne drżenie wywoływane bywa między innymi przez nawarstwianie się złych wiadomości. Strach może prowadzić do rozpaczy, a rozpacz wyładowywać się we wściekłym szaleństwie. W świadectwach na temat reakcji żołnierzy walczących na pierwszej linii frontu znajdują się opisy strachu, który doprowadza do szaleństwa. Młody, niedoświadczony rekrut wyrywa się z okopów i biegnie wprost pod ogień nieprzyjaciela. Jedynym ratunkiem bywa czasami brutalna przemoc innych żołnierzy, którzy nie wahają się nawet niegroźnie ranić towarzysza, by tylko uchronić go od większego nieszczęścia.*
* Erich Maria Remarque, „Na Zachodzie bez zmian”
Bóg jest cierpliwy. Przez tysiące lat znosi ludzkie bluźnierstwa, zbrodnie i wyuzdanie. Jednak Jego cierpliwość ma swoje granice. Wynikają one z konieczności ochrony człowieka przed skutkami jego własnego szaleństwa. Odpowiedzią na poruszenie i bunt narodów jest gniew Boży. Jego uczucia są słuszne i sprawiedliwe. Jego kara dozowana z wrażliwością, tak by nadmiernie nie cierpiały na tym interesy osób postronnych, jednak lekcja musi być wystarczająco bolesna, by mogła stanowić wieczną naukę dla ludzi żądnych władzy.
Gniew Boga nie jest zemstą. Jego sąd orzeka i wykonuje karę, która choć bywa dotkliwa, spełnia wszystkie wymogi sprawiedliwości. Pokrzywdzony otrzymuje poczucie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, a przestępca możliwość naprawy dzięki naganie i doświadczeniu bolesnej nauczki. Bóg gniewa się na ludzi dla ich dobra. Jest to oburzenie miłości przy jednoczesnym zachowaniu zasad sprawiedliwości. W Bożym oburzeniu zawsze widać też łaskę. Nie zawsze i nie w każdej sytuacji łatwo jest zauważyć działanie wszystkich tych elementów Bożych pouczeń. Jednak osoby mające osobiste doświadczenie społeczności z Bogiem z pewnością chętnie potwierdzą, że znając Boga można założyć, że czeka On z karą długo i cierpliwie, że karze miłosiernie, a skutkami Jego gniewu są smaczne i pożywne owoce pokoju i sprawiedliwości.
Najważniejsze pojęcia i zagadnienia
-
Władze narodów buntują się po ustanowieniu na ziemi sprawiedliwego panowania Pomazańca Bożego.
-
Gniew ludzki zaślepia i wyłącza działanie strachu, co utrudnia podejmowanie racjonalnych decyzji.
-
Gniew Boży jest miłosierny i sprawiedliwy, pomaga przestępcy zrozumieć występek, a pokrzywdzonemu zapewnia poczucie zadośćuczynienia.
W następnym odcinku: Otwarcie Świątyni – czyli demonstracja mocy w burzy, trzęsieniu ziemi i gradzie
