Niepokalani

Gdyby zapis wizji o 144 tysiącach stojących z Barankiem na górze Syjon traktować literalnie, to zwycięskimi naśladowcami Jezusa byliby tylko mężczyźni, i to wyłącznie nieżonaci, którzy nie mieli żadnych związków z kobietami. Z pewnością nie znalazłby się więc między nimi apostoł Piotr (Mar. 1:30), ani też prawdopodobnie inni apostołowie (1 Kor. 9:5). Aspiracji do takiej pozycji nie mogłyby także mieć święte chrześcijanki z czasów Pawła, jak na przykład Feba (Rzym. 16:1‑2).

Wydaje się zatem sprawą dość oczywistą, że panieństwo wybranych ma znaczenie symboliczne, a ich niepokalanie się z niewiastami bądź stan bezżenny należy odnosić do obszarów życia duchowego, a nie do relacji małżeńskich, czy też ogólniej – do innego rodzaju związków damsko-męskich.

W historii żydowskiej myśli alegorycznej istnieje pogląd, że mężczyzna jest uosobieniem rozumu, a kobieta – ciała, czy też ogólniej – zmysłów*. Związek między rozumem a ciałem prowadzi do zrodzenia potomstwa, którym są uczynki. Prawowita relacja czystego rozumu z czystym ciałem prowadzi do prawidłowego i szlachetnego postępowania. Skażenie rozumu lub poszukiwanie przez niego nieprawych związków z nieczystymi skłonnościami cielesnymi rodzi owoce złych i nieczystych uczynków. Potomstwem duchowego cudzołóstwa są dzieci z nieprawego łoża, które ogólnie psują stosunki między ludźmi.

Apostoł Paweł pisze, że jego staraniem jest zachowanie Kościoła w czystości dla Jezusa, tak jak poślubiona dziewczyna zachowuje dziewiczą czystość w oczekiwaniu na prawowity związek ze swoim narzeczonym. Zagrożeniem dla dziewiczości są skażone myśli, podobne do tych, jakie Szatan podsunął Ewie w ogrodzie Eden (2 Kor. 11:2‑3). Upowszechniają je fałszywi nauczyciele, którzy głoszą innego Jezusa, zarażają innym duchem i propagują inną ewangelię niż ta, którą przedstawili prawdziwi apostołowie.

Są dwa typy pokalania dziewiczej czystości Kościoła. Pierwszy polega na duchowym wszeteczeństwie, czyli uprawianiu wielu różnych nieprawych związków z rozmaitymi nieprawdziwymi i odstępczymi naukami, czy to pozornie chrześcijańskimi, czy też wywodzącymi się z całkowicie innych religii lub nawet ze świata cielesności i materii. Prowadzą one do błędnych zachowań. Chrześcijanin niestały w swoich uczuciach do Jezusa ukazanego w Biblii i tylko w Biblii, dający się uwodzić zmysłom, będzie się błąkał między różnymi poglądami i wynikającymi z nich zachowaniami, poszukując coraz to nowych podniet, wcale nie zaspokajających jego duchowych potrzeb, ale służących zadowoleniu ciała.

Drugim typem odstąpienia od dziewictwa jest stały związek z jednolitą ideologią, która sprzeciwia się oryginalnej nauce Jezusa, duchowi Bożemu i ewangelii przekazanej przez apostołów. Taki chrześcijanin może być całkowicie wierny swoim przekonaniom, nie będzie służył ciału. Nawet jeśli będzie wykazywał ogromne oddanie i gorliwość w służbie przyjętej ideologii, nie będzie to naśladowanie Baranka, tylko podążanie za innymi autorytetami, innymi mężami, a w ostateczności i w rzeczywistości służba demonom oraz ich księciu, Szatanowi.

Prawdziwe dziewictwo w Jezusie oznacza ustawiczną czujność w pielęgnowaniu szczerego emocjonalnego związku z biblijnym Jezusem, Jego Ojcem i dalszymi członkami Ich rodziny – prorokami, apostołami oraz wszystkimi, których oni opisali jako wzorowych bohaterów wiary. Praktycznie oznacza to aktywność karmienia się słowami Biblii oraz czujność modlitwy. Konieczne jest także napełnianie się duchem w społeczności z innymi wierzącymi, którzy tak samo są przekonani o potrzebie zachowania wolności polegającej na możliwości odrzucenia wszelkich ludzkich tradycji i naleciałości, które sprzeciwiają się nauce apostołów i proroków, oraz na czujnym obserwowaniu wszystkiego, co nie znajduje w niej wyraźnego oparcia.

Dziewictwo oznacza brak „konsumpcji” związku. Kościół jest na razie w stanie narzeczeństwa z Jezusem. Widzi się z Nim rzadko, a ich stosunki podlegają pewnym ograniczeniom. W niektórych wschodnich kulturach narzeczeni w ogóle się nie spotykają. Dla chrześcijanina oznacza to, że jego duchowe życie przepojone jest tęsknotą. Jeśli w pełni realizuje swoje religijne oczekiwania w zgromadzeniu, w działalności charytatywnej czy ewangelizacyjnej, to zapewne na tym zakończy się jego służba: „odebrał już swoją zapłatę”, jak mawiał Jezus (Mat. 6:2,5,16).

Dziewictwo to oczekiwanie na swój „pierwszy raz”, to świeżość, ale także niepewność, a nawet swego rodzaju obawa. Człowiek, który robi coś po raz kolejny, przeważnie umie już odpowiednio przygotować swe uczucia i myśli. Nie przeżywa co prawda wielkich rozterek, ale też jego radość ze spełnienia oczekiwań nie jest już tak emocjonalna. „Pierwszy raz” wywołuje całkowicie inne napięcie, nawet jeśli dość dokładnie wiadomo, co ma się wydarzyć. Do pierwszego egzaminu, pierwszej pracy, pierwszego porodu, pierwszej operacji można się przygotować, zasięgnąć rady. Nie da się jednak przygotować na śmierć i zmartwychwstanie, do spotkania z Jezusem na górze Syjon. Tego nikt jeszcze nie przeżył, by móc opowiedzieć innym, jak to jest.

Naśladowca Baranka, który nie pokalał się z kobietami i nie zawarł innego związku, drży w oczekiwaniu na spotkanie z Oblubieńcem. Jest to jednak drżenie pełne pozytywnych emocji, drżenie napięcia miłości oczekującej na spełnienie, drżenie podekscytowania, jak to będzie, jaki będzie ten mój „pierwszy raz”.

Najważniejsze pojęcia i zagadnienia

1. Panieństwo naśladowców Baranka ma znaczenie symboliczne, a nie literalne.
2. Pokalanie się z kobietami oznacza związek z fałszywymi i odstępczymi ideami.
3. Dziewictwo to radosne i pełne nadziei oczekiwanie na swój „pierwszy raz” z Jezusem.

W następnym odcinku: Nienaganni – czyli o ludziach, którzy nie kłamią

Cykl: Spacery z Janem po wyspie Patmos - spis wszystkich odcinków