Pierwsze zmartwychwstanie

Księga Objawienia przekazuje najwięcej informacji na temat przebiegu zmartwychwstania umarłych. Już wcześniej apostoł Paweł ogólnie sugerował, że odzyskiwanie życia przez ludzi będzie odbywało się wedle jakiegoś „porządku”: (...) w Chrystusie wszyscy zostaną ożywieni, a każdy w swoim porządku [gr. tagma, także „oddział wojska”]: jako pierwszy Chrystus, potem ci, którzy są Chrystusowi w czasie jego przyjścia (1 Kor. 15:22-23 BW). Może to oznaczać, że „ci, którzy są Chrystusowi”, będą powracać do życia w pewnych „oddziałach”, czyli w określonym porządku lub według ustalonej kolejności, jak podają inne przekłady. Gdzie indziej ten sam apostoł wyraża wiarę w zmartwychwstanie dwóch kategorii ludzi: sprawiedliwych i niesprawiedliwych (Dzieje Ap. 24:15), opartą zapewne na prorokowaniu Daniela (Dan. 12:2) oraz nauczaniu Jezusa (Jan 5:28-29).

W wizji opowiadającej o panowaniu wiernych naśladowców Jezusa zmartwychwstanie tych „błogosławionych i świętych” nazwane jest „pierwszym”. Może to oznaczać zmartwychwstanie najlepsze, prowadzące bezpośrednio do życia bez konieczności stawania przed sądem, jak to zapowiedział Jezus: Kto słowa mego słucha i wierzy temu, który mię posłał, ma żywot wieczny i nie przyjdzie na sąd, ale przeszedł z śmierci do żywota (Jan 5:24 BG). Określenie „pierwsze” oznacza jednak w tym wypadku także i to, że zmartwychwstanie błogosławionych świętych nastąpi przed powstaniem z grobów innych ludzi^*, jak opisane to zostało w dalszym ciągu tej samej wizji (Obj. 20:12-13). Jest to zresztą zrozumiałe samo przez się – ci, co powstają do życia jako pierwsi, zasiadają w trybunale, przed którym muszą przecież stanąć jacyś podsądni. Z dalszego opisu wynika, że są nimi pozostali umarli, którzy po przebudzeniu ze snu śmierci będą najpierw postawieni przed sądem, by dopiero po orzeczeniu winy i kary oraz przeprowadzeniu naprawy otrzymać ewentualne prawo do wiecznego życia.

^* Późniejsze rękopisy zawierają w tym wersecie dopisek: „A inni z umarłych nie ożyli, aż się dopełniło tysiąc lat”. Zdanie to nie wyszło prawdopodobnie spod pióra Jana, gdyż nie przekazuje go Kodeks Synajski, a przy tym  sugeruje ono częściowo mylną informację; w sumie jednak wyraża wiarę w „drugie” zmartwychwstanie.

Ludzie uczestniczący w pierwszym zmartwychwstaniu nazwani są błogosławionymi i świętymi. Nie są już zagrożeni drugą śmiercią. Będąc pierwszymi, którzy osiągnęli życie wieczne, stając się dla innych nie tylko panującymi i sędziami, ale także kapłanami: Nad nimi druga śmierć nie ma władzy, lecz będą kapłanami Boga i Chrystusa i będą z nim królować tysiąc lat (Obj. 20:6). Kapłani przymierza synajskiego również byli sędziami (5 Mojż. 17:9). Nie mogli jednak sprawować funkcji królewskich, gdyż tron Izraela zarezerwowany był Jakubową obietnicą dla rodu Dawida z plemienia Judy (1 Mojż. 49:10). W związku z tym królowie siłą rzeczy nie mogli też pełnić służby kapłańskiej, gdyż do tego uprawnieni byli wyłącznie potomkowie Aarona z plemienia Lewiego. W ten sposób w Izraelu zagwarantowany został rozdział państwa od „kościoła”.

W nadchodzącym Królestwie Mesjasza ma być jednak inaczej. Błogosławieni i święci ludzie, którzy wiernie naśladowali Baranka, nie ulegając dyktatowi zła pod panowaniem bestii, mają pod wodzą Jezusa połączyć w jednym urzędzie funkcje: sędziów, królów oraz kapłanów. W dawnych hebrajskich proroctwach mesjańskich zapowiedziane już zostało, że przyszły Pomazaniec będzie łączył urząd królewski z kapłańskim. W Psalmie 110 sam Bóg w następujący sposób określa zakres władzy przyszłego, namaszczonego przez Niego króla świata: Usiądź po mojej prawicy (...) Panuj pośród twoich wrogów (...) Ty jesteś kapłanem na wieki według porządku Melchizedeka (...) Będzie sądził narody. Również Zachariaszowi objawione zostało, że Pomazaniec, czyli mąż, którego imię brzmi Latorośl (...) będzie kapłanem na swoim tronie (Zach. 6:12-13). Najwidoczniej zasada ta rozciągnięta być miała również na współpracowników Mesjasza – „lud świętych Najwyższego” (Dan. 7:27).

Wszystkie te funkcje błogosławionych świętych, mających pełnić służbę królewską, sędziowską i kapłańską, wskazują, że Bóg nie tylko ma zamiar obudzić wszystkich ludzi ze snu śmierci i ich osądzić, gdyż do tego wystarczający byłby sam urząd sędziowski, ale także zamierza pomóc im w zrozumieniu własnych błędów oraz przeprowadzeniu naprawy myślenia i postępowania, do czego właśnie potrzebne będą urzędy: królewski i kapłański. Sąd również nie będzie wydawał jedynie wyroków życia albo śmierci, lecz oceni stan umysłu i uczuć oraz prawość postępowania ludzi, tak by mogli uznać swe winy i pojednać się z innymi mieszkańcami ziemi, a także z Bogiem.

Liczebnik porządkowy „pierwszy”, użyty w odniesieniu do zmartwychwstania błogosławionych i świętych naśladowców Jezusa, sugeruje, że również pozostali ludzie zostaną wskrzeszeni z grobów – w kolejnym zmartwychwstaniu, a urzędy sprawowane przez przegranych, którzy okazali się zwycięzcami, pierwszych, którzy kiedyś byli uznawani za ostatnich, zapowiadają, że każdy człowiek przebudzony ze snu śmierci otrzyma uczciwą szansę naprawy i pojednania się z Bogiem. Cudowna Boża łaska nie jest ograniczona do wieku ciemności i śmierci, ale sięga dalej, w świat, który dopiero nadejdzie, zapewniając wszystkim umarłym możliwość powrotu do pełni życia i szczęścia.

Najważniejsze pojęcia i zagadnienia

1. Nazwanie zmartwychwstania błogosławionych i świętych naśladowców Jezusa pierwszym zapowiada kolejne etapy wielkiego procesu przywracania do życia wszystkich ludzi – sprawiedliwych i niesprawiedliwych.
2. Ludzie pokonani przez bestię, ale odnoszący zwycięstwo nad śmiercią poprzez zmartwychwstanie w Chrystusie, będą pod wodzą Jezusa pełnić funkcje królów, sędziów i kapłanów dla całej pozostałej ludzkości.
3. Służba sędziowska określa winę człowieka i wyznacza karę, kapłańska pozwala grzesznikowi pojednać się z Bogiem, a królewska pomaga mu znaleźć właściwe miejsce w życiu społecznym przyszłego świata; zapowiedź ustanowienia takich służb oznacza, że Bóg zamierza uzdolnić do wiecznego życia ogromne rzesze ludzi urodzonych na tej ziemi.

W następnym odcinku: Uwolnienie szatana – czyli ograniczona recydywa zła po tysiącu lat dobra