Dwanaście fundamentów

Oprócz imion apostołowie nosili także przydomki. Dodatkowe określenia pozwalają odróżnić osoby o tych samych imionach. Szymon, czyli Symeon, został przez Jezusa nazwany Kefasem, czyli „głazem”. W obszarze języka greckiego przydomek Symeona brzmiał Petros – Piotr. Andrzej wymieniany jest jako brat Piotra. Ich ojciec miał na imię Jonasz (Jan 21:15). Synowie Zebedeusza, Jakub i Jan, zostali nazwani przez Jezusa Boanerges, z hebrajskiego Ben-Regez (syn popędliwości), co zostało przez Marka objaśnione jako „synowie gromu”. Mateusz identyfikuje sam siebie określeniem „celnik”, a z porównania Mat. 9:9 i Mar. 2:14 wynika, że nosił on także imię Lewi (co może ewentualnie świadczyć, że był Lewitą), a jego ojciec nazywał się Alfeusz, tak samo jak ojciec drugiego na liście Jakuba.

Od ewangelisty Jana dowiadujemy się również, że Tomasz zwany był też Didymosem, czyli „podwójnym” lub „bliźniakiem” (Jan 11:16). Tadeusz, wg niektórych mniej wiarygodnych rękopisów noszący także imię Lebeusz, na dwóch listach występuje jako Juda, brat Jakuba, zapewne Alfeuszowego, który może też być słusznie identyfikowany z Jakubem Małym (Mar. 15:40) oraz „Jakubem, bratem Pańskim” (Gal. 1:19). Ponieważ jednak miał on innego ojca niż Jezus, a także znana jest jego matka (Mar. 15:40), również imieniem Maria, która prawdopodobnie była siostrą Marii, matki Jezusa (Jan 19:25), oznacza to, że zarówno Jakub, syn Alfeusza, jak i Juda-Tadeusz byli kuzynami Jezusa, a być może również Lewi-Mateusz, gdyby jego ojciec, Alfeusz, był tą samą osobą, co ojciec Jakuba.

Przedostatni na liście Szymon, czyli po hebrajsku Symeon, dla odróżnienia od Szymona-Kefasa zwany jest Kananejczykiem (zapewne ze względu na pochodzenie) lub Zelotą, czyli „gorliwcem”, co mogłoby oznaczać, że przed powołaniem do grona apostołów Jezusa należał do radykalnego stronnictwa żydowskich patriotów. Judasz Iskariota, czyli Juda pochodzący z miasteczka Kariot, zdradził Jezusa i nie zachował urzędu apostolskiego. Dzieje Apostolskie opisują historię powołania na jego miejsce Macieja (Dzieje Ap. 1:26), jednak dalszy przebieg opisanej przez Łukasza działalności apostołów wskazuje, że tym, który na prawdę zastąpił Judasza Iskariotę, był Saul z Tarsu, znany później jako apostoł Paweł.

Minerały, z których wykonane zostały fundamenty Nowej Jerozolimy (lub którymi zostały one ozdobione), odpowiadają zapewne różnym przymiotom charakterów apostołów oraz specyfice ich nauczania. Ponieważ jednak Jan w swoim opisie nie podaje jednoznacznego skojarzenia poszczególnych minerałów z konkretnymi imionami, trudno byłoby z charakterystyk wymienionych kamieni szlachetnych wyciągać zbyt daleko idące wnioski. Można by ewentualnie próbować zastosować kryterium kolejności, jednak na listach imion apostołów występują pewne drobne różnice, a przy tym identyfikacja minerałów wymienionych przez Jana sprawia pewne trudności. Tak więc lepiej poprzestać na ogólnych wnioskach.

Spośród apostołów Jezusa tylko kilku wyróżniło się szczególnymi dokonaniami i zaznaczyło jakoś swoją obecność na kartach Ewangelii czy Dziejów Apostolskich. Sześciu z nich pozostawiło po sobie pisma: Mateusz i Jan – Ewangelie (Jan dodatkowo także listy i Objawienie), zaś Paweł, Jakub Alfeuszowy, Piotr i Juda-Tadeusz – listy. O nauczaniu i postawie pozostałej szóstki wiadomo niewiele. Można się jednak domyślać, że opowieść o życiu i nauczaniu Jezusa, zwłaszcza ta spisana przez Marka, była w pewnym sensie ich wspólnym dziełem. Każdy z nich coś pamiętał i tak w pierwszych latach istnienia Kościoła jerozolimskiego powstała zapewne ustna tradycja opowiadań o Jezusie, o Jego dokonaniach i naukach, która po jakimś czasie została utrwalona na piśmie.

W odróżnieniu od jednolitych perłowych bram Nowej Jerozolimy, fundamenty miasta mienią się kolorami, błyszczą niebiańskim światłem. Są twarde i oszlifowane. By wejść do stolicy, wystarczy przejść przez jedną tylko bramę, jednak znajdując się w niej, stoi się na wszystkich fundamentach jednocześnie. Każdy obywatel Królestwa Mesjańskiego będzie inny. Pewne podobieństwa wyłonią być może grupy ludzi o wspólnych cechach i zainteresowaniach, którzy chętnie połączą się w jedno „plemię”. Jednak zasady postępowania i myślenia są dla wszystkich jednakowe. Wyznacza je fundament apostołów i proroków, którego węgielnym kamieniem jest sam Jezus Chrystus (Efezj. 2:20).

Czy w tym fundamencie wyróżnia się piękna, głęboka zieleń przezroczystego szmaragdu, odpowiadająca być może apostolskiemu nauczaniu Jana? Czy charakter Szymona Piotra był tak samo stosunkowo miękkim i wielobarwnym materiałem, jak jaspis wśród pozostałych minerałów? Czy cudna przezroczystość berylu (szmaragd jest jedną z jego odmian) nawiązuje do spostrzegawczości Mateusza zauważalnej w Ewangelii jego imienia? Czy wysoka dwójłomność chryzolitu przypomina podwójność Tomasza Didymosa? Czy ametyst (z gr. a-methystos – „nieodurzony”, „trzeźwy”) i jego szlachetna fioletowa krystaliczność opisują charakter i nauczanie Pawła, który przynależał zarazem do „ostatniego” plemienia Beniamina? Na te i wiele innych pytań, wynikających z porównywania minerałów z imionami apostołów, każdy może próbować sam szukać odpowiedzi, prowadząc samodzielne studia na temat biblijnych kamieni szlachetnych (zob. np. Wikipedia - Gemstones in the Bible) i porównując ich charakterystyki z życiorysami i nauczaniem apostołów. Najważniejszy jest jednak ogólny wniosek: chcąc znaleźć się w Nowej Jerozolimie, trzeba koniecznie poznać naukę apostołów i na niej „stanąć”, czyli praktycznie stosować ją w życiu.

Gdy przed dwudziestoma wiekami po Galilei wędrowała grupka młodych włóczęgów, którzy twierdzili, że zbudują na tej ziemi podstawy trwałego królestwa Bożego, trudno było nie uznać ich za niepoprawnych, a może nawet niebezpiecznych marzycieli. Po kilku wiekach stało się jasne, że odnieśli sukces na miarę rzymskiego imperium. Dzisiaj wiadomo, że na założonych wówczas fundamentach, w oparciu o różne, pokrętne niekiedy interpretacje nauczania Jezusa, rozkwitła europejska cywilizacja, która zdominowała całą kulturę światową. Jezus obiecał jednak swym apostołom, że zasiądą kiedyś na dwunastu tronach, sądząc dwanaście plemion izraelskich (Mat. 19:28). Na spełnienie się tej obietnicy ciągle jeszcze czekamy, ale patrząc na rolę, jaką ewangelia już odegrała w dziejach świata, nie mamy wątpliwości, że niedługo uniwersalną stolicą ziemi stanie się miasto wzniesione na dwunastu fundamentach nauczania apostołów Jezusa.

Najważniejsze pojęcia i zagadnienia

1. Działalność i nauczanie dwunastu świadków życia Jezusa mogły na początku wydawać się niewiele znaczącym epizodem, z czasem okazało się jednak, że doprowadziły do epokowej zmiany cywilizacji.
2. Charakterystyki minerałów wymienionych przez Jana jako składniki fundamentu przyszłej stolicy Mesjańskiego Królestwa mogą odpowiadać cechom charakterów i stylowi nauczania dwunastu posłańców Jezusa.
3. Każdy, kto chciałby znaleźć się w Nowej Jerozolimie, musi stanąć na gruncie nauczania wszystkich dwunastu apostołów Baranka.

W następnym odcinku: Zamiast słońca i księżyca – czyli światło chwały Boga i Baranka