Otwarte drzwi nieba

Jan spisał swoje widzenia po grecku, ale przecież był urodzonym i wykształconym Żydem, który o Bożych sprawach myśli przede wszystkim po hebrajsku. W tym też języku Jezus zwykł porozumiewać się ze swymi naśladowcami, również po zmartwychwstaniu (Dzieje Ap. 21:40). Gdy Jan słyszy słowo o wstąpieniu do nieba (hebr. rdzeń Ajin-Lamed-He), kojarzy je także z udawaniem się do Jerozolimy lub ze składaniem ofiary. W pewnym sensie można powiedzieć, że wszystkie sceny, które ujrzy Jan w kolejnych aktach swego widzenia, będą zmierzaniem do Jerozolimy opisanej na końcu jego księgi.

Ziemska misja Jezusa została przedstawiona przez Łukasza jako podróż do Jerozolimy: Gdy dopełnił się czas Jego wzięcia, postanowił udać się do Jerozolimy (Łuk. 9:51). Od tego momentu wiele razy pojawia się wzmianka o zmierzaniu Jezusa do Jerozolimy (Łuk. 9:53, 13:22, 17:11, 18:31, 19:11, 19:28). W podobny sposób wizyjne przeżycia Jana, opisane w Objawieniu począwszy od 4. rozdziału, stanowią jego duchową podróż do Nowego Jeruzalem.

Pojęcie wstępowania kojarzy się też w hebrajskim myśleniu z czynnością ofiarowania. Owo powiązanie jest zupełnie nieobecne we współczesnych, zachodnich językach, w których ofiara przywodzi na myśl raczej cierpienie i utratę czegoś niż uniesienie. W języku hebrajskim czynność ofiarowania określana jest słowami wywodzącymi się albo od rdzenia Qof-Resz-Beth, oznaczającego zbliżanie się, albo od wspomnianego już Ajin-Lamed-He – który ma znaczenie unoszenia się. Od tego pierwszego rdzenia pochodzi słowo korban, znane również z nauczania Jezusa (Mar. 7:11), od drugiego – słowo olah, czyli całopalenie.

Zaproszenie do uczestniczenia w wizji jest wezwaniem do uniesienia się. Oznacza to wznoszenie się ku Bożemu celowi ostatecznego porządku świata, opisanemu jako „Nowe Jeruzalem”, oraz unoszenie się ku Bogu w ofiarnym oddaniu. Pierwsze wznoszenie się to proces w dużej mierze intelektualny, polegający na zbliżaniu myślenia o przyszłości do Bożych wyobrażeń ukazanych w Pismach. Drugi rodzaj wznoszenia się, to emocjonalne oddanie się Bogu, które zbliża człowieka wierzącego do wyżyn bezinteresownej, ofiarnej i radosnej miłości.

Dążenie wzwyż wymaga wysiłku. Jego rekompensatą jest stan emocjonalnego uniesienia oraz przywilej obserwowania spraw z Bożego „punktu widokowego”. Głos otwiera przed Janem drzwi w niebie. On zaś zaprasza swych czytelników do wejścia tam razem z nim. Nie jest to oferta wycieczki do niebieskich sfer, tam i z powrotem. To podróż w jedną stronę. Jeśli ktoś podejmie ten krok, odbędzie z Janem pielgrzymkę do Nowej Jerozolimy, uda się na duchową aliję^*, której celem będzie pełne uczestnictwo w nowym porządku niebieskiego Królestwa.

^* Alija – dosłownie ‘wstąpienie’, hebrajskie słowo określające powrót Żydów do kraju ich ojców.

Czy warto przyjąć to zaproszenie? Jedni zostali tak mocno pociągnięci przez Boga, że w ogóle nie rozważają innej możliwości. Inni dokonali w swoim przeświadczeniu świadomego, przemyślanego wyboru, i dopiero potem, na drodze w kierunku otwartych drzwi niebios, doznali „zachwytów”, których nie sposób zapomnieć. Te unikalne chwile, owe przebłyski nieba – choć tak nieuchwytne i trudne do odtworzenia – będą stanowić punkty odniesienia, wokół których wznosić się będzie spirala ich duchowego rozwoju. Czy warto? Zapytajcie tych, którzy zakosztowali w swym życiu duchowego zachwytu – cudownego uniesienia ku otwartym drzwiom nieba.

Najważniejsze pojęcia i zagadnienia

1. Głębokie przeżycie wizji Objawienia wymaga niekiedy sięgnięcia do hebrajskich korzeni myślenia Jana.
2. Słowo „wstąp” kojarzy się w języku hebrajskim z udawaniem się do Jerozolimy oraz z całopalnym oddaniem ofiarnym.
3. Wizje Objawienia zapisane w rozdziałach 4‑22 stanowią jedną całość. Rzeczywiste poznanie ich wymaga uczestniczenia w duchowej aliji, czyli we „wstępowaniu” do Nowej Jerozolimy.

W następnym odcinku: Orbity chwały – czyli sala tronowa Najwyższego