Nic nie jest idealne w niedoskonałym ludzkim świecie. Gdyby jednak człowiek wierzący w Boga i w Biblię miał wskazać władcę prawie idealnego, to z pewnością byłby to Dawid. Zasługi tego króla były tak wielkie, że Bóg obiecał jego dynastii władzę nad światem. Niestety, żadnemu z jego potomków, z wyjątkiem Jednego, nie udało się nawet zbliżyć do wysokich standardów przez niego wyznaczonych. Tym bardziej więc dzisiaj trudno byłoby spodziewać się, że któryś z obecnych przywódców mógłby być pod tym względem lepszy. Mimo to jednak niektórzy z wierzących naśladowców Jezusa i miłośników Biblii udadzą się, czy to w najbliższym czasie, czy kiedyś jeszcze w przyszłości, do lokali wyborczych, by oddać głos na jednego z kandydatów na jakiś znamienity urząd w demokratycznych państwach naszego zamieszkania. Przed podjęciem decyzji warto zwrócić uwagę na niektóre cechy, jakimi wyróżnił się Dawid. Być może dzięki temu łatwiej będzie dokonać wyboru między nieidealnymi kandydatami.
Oto kilka cech, które zapewniły Dawidowi miano władcy „według serca Bożego”, czyli przywódcy prawie idealnego.
-
Władca nie musi być kryształowy pod względem moralnym. Może nawet lepiej jest, jeśli ma coś na sumieniu, pod warunkiem, że umie się do tego przyznać. Oznacza to bowiem, że będzie potrafił korygować swoje postępowanie, gdy ktoś pomoże mu zrozumieć błąd (Psalm 51:2,12).
-
Dobrze byłoby, żeby władca miał w swoim życiorysie doświadczenie biedy i prześladowania. Dawid spędził wiele lat wśród ludzi wykluczonych, biedaków i uchodźców. Zasłynął jako ich przywódca (1 Sam. 22:2). Takie doświadczenie pozwala zachować wrażliwość na biedę i słabość, skłania do troszczenia się o interesy ludzi pokrzywdzonych.
-
Władca powinien dbać o dobrą opinię wśród podwładnych, ale też mieć odwagę zrobić czasami coś zgodnie ze swymi przekonaniami, nawet jeśli wiadomo, że się to ludziom nie spodoba (2 Sam. 6:14‑16).
-
Władca powinien umieć służyć i administrować, ale też mieć wizję, do której będzie zdolny przekonać swoje otoczenie. Kierując się politycznym rozsądkiem, Dawid powinien był wybrać na stolicę któreś z uznanych już ośrodków władzy: Hebron – miasto Abrahama i stolicę Judy, Szilo – stolicę duchową czy Sychem – stolicę Jozuego i dziesięciu plemion. On jednak miał wizję nowej stolicy w wysokiej, niezdobytej jeszcze twierdzy Jebusytów. I to właśnie Jerozolima stała się na wieki stolicą Izraela i świata.
-
Dobrze by było, aby osoby piastujące wysokie stanowiska władzy były artystycznie wrażliwe. Dawid był pieśniarzem i poetą. Władca tworzący lub przynajmniej czytający poezję będzie potrafił zachować emocjonalną wrażliwość w trudnych sytuacjach. Umiejętność czytania i sprawnego posługiwania się słowem pozwoli mu łatwiej komunikować się ze społeczeństwem.
Poza tym należy niewątpliwie brać pod uwagę inteligencję, odwagę, silną osobowość, zdolność słuchania itp. Wszystkie te znane cechy przywódcze można obserwować u Dawida. Najważniejsze jest jednak to, że Dawid kochał Boga i miał do Niego bezgraniczne zaufanie. Umiał dzięki temu patrzeć na ludzi z Bożej perspektywy. Takiej zalety trudno byłoby poszukiwać wśród kandydatów na współczesne urzędy władzy. Nawet jeśliby ona u kogoś występowała, to można by ją rozpoznać jedynie w osobistych kontaktach.
Nie ma idealnych władców, ale warto ich sobie wyobrażać, żeby wiedzieć, o jakich przywódców powinniśmy w modlitwach prosić Boga, abyśmy mogli prowadzić życie ciche i spokojne, z całą pobożnością i uczciwością (1 Tym. 2:2).
