|
Maoz Tzur
Potężna opoko mego zbawienia!
Wielbić Cię, jest moją rozkoszą.
Odnów mój dom modlitwy,
A złożę w nim ofiary dziękczynienia.
Gdy zgotujesz porażkę
Dla bluźnierczych wrogów,
Wtedy ja dołączę z pieśnią
Poświęcenia [Chanukah] ołtarza.
Moja dusza była nasycona utrapieniami,
Siły pochłaniał smutek.
Trudności napawały goryczą me życie
W jarzmie niewoli narodów.
Jednak On wielką swą mocą
Powoływał swych ulubieńców.
Armia faraona i wszyscy im podobni
Utonęli jak kamień w głębinach.
Sprowadził mnie do świętego mieszkania swego Słowa,
Ale i tutaj nie miałem spokoju,
Gdyż przyszli ciemięzcy i mnie wygnali,
Bym musiał służyć obcym.
Piłem wino odrętwienia,
Ledwo uszedłem.
Gdy upadł Babilon, pojawił się Zorobabel,
Po upływie siedemdziesięciu lat zostałem ocalony.
Zagrozić najwyższym cyprysom
Starał się Agagita, syn Hammedaty,
Lecz stało się to dla niego kamieniem obrażenia,
A jego arogancja została uciszona.
Wywyższyłeś głowę Benjaminity,
Zaś imię wroga wymazałeś,
Jego liczne potomstwo – jego całe dobro
Powiesiłeś na szubienicy.
Grecy zgromadzili się przeciwko mnie
Potem, za dni Hasmoneuszy.
Przerwali mury moich twierdz
I skazili całą oliwę.
Jednak z resztki zachowanej w jednym flakoniku
Dokonał się cud rozmnożenia.
Mędrcy przez osiem dni
Mogli wznosić pieśni chwały.
Obnaż swe święte ramię
I pospiesz z dokończeniem zbawienia.
Pomścij krew Twoich sług
Wylaną przez niegodziwy naród.
Gdyż triumf odwleka się zbyt długo
I nie ma końca dniom zła.
Strąć Edom w najniższe cienie,
A nam ustanów siedmiu pasterzy.
|
Nun freut euch, liebe Christen g’mein,
Cieszcie się razem, drodzy chrześcijanie!
Radośnie wespół wykrzykujmy,
Że ufnie i w jedności,
Z ochotą i miłością możemy śpiewać
O tym, co Bóg dla nas uczynił,
O Jego słodkich cudach,
Że tak drogo nas odkupił.
Długo byłem w niewoli diabła,
Zgubiony byłem w śmierci.
Mój grzech dręczył mnie dniem i nocą,
Gdyż taki się urodziłem.
I upadałem coraz niżej.
Nie było w moim życiu żadnego dobra,
Opętał mnie grzech.
Moje dobre uczynki nie miały wartości,
Były bowiem skażone.
Wola potępiona przez Boży sąd
Obumarła dla dobrych rzeczy.
Strach doprowadzał mnie do rozpaczy,
Że nie pozostało mi nic, jak tylko umrzeć.
Do otchłani muszę się stoczyć.
Wtedy Wieczny Bóg się ulitował
Nad tą przerastającą mnie nędzą.
Wspomniał na swoje miłosierdzie
I zapragnął mi pomóc.
Zwrócił do mnie swe ojcowskie serce,
Niczego zaiste nie pożałował.
Darował to, co było dla Niego najdroższe.
Rzekł do swego ukochanego Syna:
Nadszedł czas, by się zmiłować.
Wyrusz, najdroższa korono mego serca
I stań się zbawieniem dla ubogiego.
Pomóż mu w jego utrapieniu grzechu,
Zduś dla niego gorzką śmierć.
I pozwól mu razem z Tobą żyć.
Syn, który był posłuszny swemu Ojcu,
Przyszedł do mnie na ziemię.
Urodził się z dziewicy czystej i szlachetnej,
By stać się mym bratem.
W skrytości ustanawiał swe panowanie.
Przybył do mego biednego życia,
By odnieść zwycięstwo nad diabłem.
|
