Regulaminy

Obok też przyzwoity skatepark, duma poprzednich władz, burmistrz bowiem stawiał na sport. Wnuk poszedł pojeździć tam na hulajnodze, poszłam z nim i usiadłam na jednej z ławek. Było tam już paru starszych od niego kolegów, bardziej doświadczonych, a może tylko obytych z tą powierzchnią. Wnuczka też zapragnęła zjeżdżać po kuszących pochyłościach. Córka wbiegła na placyk z wózkiem i najmłodszą pociechą, ale tak, by nie blokować jazdy pozostałym uczestnikom zabawy. Zresztą ci na chwilę wyszli, by zaopatrzyć się w napoje zwiększające energię, paczki chipsów, coca colę i coś tam w kolorowych puszkach. Gdy wrócili, zaczęła się wymiana zdań: „Plac zabaw jest obok” – rzucił najdorodniejszy z nich, ale tak, bym słyszała. „A w czym ci dzieci przeszkadzają”? – nie dodałam, że niewiele jest od nich starszy. „Tam jest regulamin, może pani przeczytać!” – rzucił już ze złością. I „pani” podeszła i przeczytała. A tam: „nie wolno jeździć na hulajnogach”, „nie wolno poruszać się bez kasków, nakolanników” i przede wszystkim „nie wolno przebywać na obiekcie przed ukończeniem 18 lat bez prawnych opiekunów”. Ten warunek, zresztą jedyny, tylko moje wnuki spełniały, więc trwała kłótnia. Słowo za słowo. Najodważniejszy z chłopaczków nie miał argumentów, więc burknął na koniec, że jego rodzice to nie mają czasu. Ale umilkli. Poszli posilić się i ugasić pragnienie. Zza budynku szkoły wyłoniła się kolejna grupa chłopców, za nimi podążały z rozwianymi włosami dorastające panienki.

Wracaliśmy do domu, bo najmłodszy wnuczek szedł spać. Po drodze dowiedziałam się, że o to, co dzieje się w tamtym miejscu po zmroku, lepiej nie pytać.

I nie będę pytać, bo wiem. Wiem też, że te lata, kiedy przed dorosłymi baliśmy się otworzyć buzię, minęły bezpowrotnie. I dobrze. Ale nie ma zgody na bezczelność, chamstwo. Smutno mi jednak, że młodzi ludzie zostawieni są sami sobie, nawet przez instytucję, która powinna ich wspierać. Bo wszystko to dzieje się w bezpośrednim sąsiedztwie szkoły. Ale w obliczu zagrożeń pandemią kto ma się tym przejmować? .