Odpowiedzi na 10 pytań dotyczących zwojów znad Morza Martwego (2/5)

3. Kim byli Esseńczycy?

Wielu badaczy uważa, że to właśnie Esseńczycy są główną wspólnotą odpowiedzialną za powstanie zwojów znad Morza Martwego. Odkrycie zwojów umożliwiło unikalny, bezprecedensowy wgląd w życie tej grupy Żydów.

Uważa się, że Esseńczycy byli sektą religijnych Żydów, którzy opuścili Jerozolimę w proteście przeciwko sposobowi zarządzania Świątynią. Uważali się za świętą wspólnotę i nazywali siebie „Synami Światła”. Uważali, że każdy, kto nie należy do ich świętej sekty, jest „synem ciemności” czy też wrogiem Izraela.

Podobnie jak inne sekty tamtych czasów, Esseńczycy byli apokaliptyczną sektą judaizmu, co oznacza, że wierzyli, iż dojdzie do bitwy między dobrem a złem, czyli między „Synami Światłości” a „Synami Ciemności”. Ta wojna miałaby zakończyć ciemny wiek i przywrócić złoty wiek Dawida i Salomona.

Grupa składała się prawie wyłącznie z dorosłych mężczyzn, którzy poświęcali się pisaniu i przechowywaniu świętych tekstów. Żyjąc we wspólnocie klasztornej, Esseńczycy spędzali większość czasu na nauce, bez żadnych przeszkód z zewnątrz.

4. Co zawierają zwoje?

Zwoje znad Morza Martwego zawierają bardzo różnorodne treści, od tekstów i annotacko biblijnych po zapiski z życia codziennego.

Wśród odnalezionych manuskryptów najbardziej wyróżniała się Księga Izajasza. Jest to jedyny rękopis zachowany w całości, a treść tego dokumentu jest zgodna z mesjańskimi przekonaniami członków sekty.

Ponadto wiele zwojów zawiera rozważania i interpretacje Tory znane jako Peszerim. Dzielą się one na dwa różne rodzaje: te, które dotyczą konkretnego tematu, oraz te, które są napisane jako komentarze bieżące.

Wśród interpretacji znalezionych w grotach Qumran znajdują się Reguła Wspólnoty i Zwój Świątynny. Reguła wspólnotowa jest kluczem do zrozumienia codziennego stylu życia członków sekty w Qumran. Omawia ona zasady przyjmowania nowych członków do wspólnoty, reguły zachowania i zasady teologiczne. Z kolei w Zwoju Świątynnym zaplanowano szczegóły dotyczące przyszłości Świątyni i napisano go całkowicie z perspektywy Boskiej.

Grupa kładła również nacisk na Hodajot czyli hymny dziękczynne. Dzielą się one na hymny nauczyciela, wyrażające wdzięczność za ocalenie od sił zła, oraz wspólnoty, odnoszące się do społeczeństwa jako całości.