Niebiańska i ziemska perspektywa

Skaliste wybrzeże szybko powlekało się odcieniami szarości. Mrok zacierał ostrość konturów poszarpanego światłocienia. Słońce znikło bez śladu w szarych odmętach gładkiego morza, by przyświecać innemu światu, tamtemu po drugiej stronie. Za postrzępionymi chmurami rozbłysnęły pierwsze gwiazdy. Potem także w lustrzanej toni.

Gasnące niebo wycięte było w kontur stojącej, otulonej szalem postaci. Jej ramiona pochylały się rytmicznie w stronę ostatnich promieni dziennego blasku. Po długiej chwili ledwo widoczne ręce wyciągnęły się ku niebu, jakby chciały powstrzymać jego granat przed zstąpieniem na ziemię. Starzec przysiadł na skale i długo jeszcze wpatrywał się w miejsce, gdzie ginęły światła zachodu.

– Janie... bracie Janie, opowiedz o niebie, o tym prawdziwym, Bożym, tym z aniołami. Byłeś tam? Naprawdę, ciałem? Czy tylko duchem, w oświeconej myśli i wyobraźni, czy w śnie i w marzeniu? Czy uniosłeś się w zachwycie ponad horyzont czasu i poszybowałeś na skrzydłach wiary ku granicom oceanu, ku krainie oświetlonej blaskiem Jego wiecznej chwały? Powiedz, Janie... bracie Janie...

Zapadała ciemność. Starzec wstał i odwrócił się. Jego oczy lśniły dziwnym blaskiem. Może to były łzy, a może w źrenicach odbijały się migotliwe gwiazdy. Między iskrami oczu złociło się otwarte niebo. Z ciepłego jeszcze od modlitwy serca wznosiła się Jakubowa drabina, po której wstępują i zstępują aniołowie.

* * *

Nie wiadomo, czy z każdej sfery Bożego nieba widać ziemię, ale z pewnością nad każdym miejscem ziemi wznosi się wysokie niebo. Oddzielone od niej półprzeźroczystą zasłoną tajemnicy, odsłania to, co skrywa, dopiero wtedy, gdy gasną światła ludzkiego świata. Tam, gdzie ziemskie góry strzelają w niebo szczytami, niebo zapada się w swoje doliny. Gdzie ludzkie życie sięga dna, wznosi się szczyt trzeciego nieba. Słońce świeci w nocy po drugiej stronie. Po tamtej stronie też jest niebo.

W następnym odcinku: Chronologicznie czy tematycznie – czyli o kompozycji Księgi Objawienia