Kawiarenki

Bywało się w domach, jadało się proste desery, a rozmowy – nawet całe młodzieńcze debaty „kocha, nie kocha” – toczyło się na spacerach po lesie, który jeszcze wtedy był bezpiecznym lasem, na działkowych alejkach, nad rzeką.

Nie chodziło się do restauracji nie tyle z tego powodu, że „nie wypada braciom”, siostrom tym bardziej, ale może bardziej dlatego, że tych restauracji nie było, a ta jedna „porządna” była poza zasięgiem finansowym.

Dzisiaj wolę spotkać się z zaprzyjaźnioną koleżanką w nowej, ładnej kawiarence niż w domu. Raczej nikt się nie przysiądzie, nie zadzwoni sprzątaczka, konserwator, ktoś w pilnej sprawie, co jak wiadomo zwykle wtedy się zdarza, gdy jest potrzeba spokojnej, domowej rozmowy. Telefony wyłączymy, nikt nie będzie przeszkadzał w ważnym czy po prostu miłym spotkaniu.

Słyszę z tyłu głowy dość mocny głos: “Czy Pan Jezus chodziłby po kawiarniach”?

Nie wiem. Wykorzystywał każdą okazję, by rozmawiać, pouczać, pocieszać.
Inne czasy. Inne potrzeby. Inne możliwości.

A te współczesne nie zawsze są gorsze, płytsze i niewłaściwe.